Walne Zebranie SKPG już w najbliższy piątek 20 listopada

na Wydziale Automatyki, Elektroniki i Informatyki, aula C (ul. Akademicka 16, Gliwice).

Początek godzina 17:30.

Marta i Waldek Kubiczek oraz Jacek Ginter

przedstawią ilustrowaną zdjęciami relację z wakacyjnego wyjazdu w

PIRENEJE

zapraszamy serdecznie wszystkich chętnych do siedziby KW Gliwice przy ul. Zwycięstwa 1.

Początek – godzina 17:45 – wtorek, 13 października, siedziba KW Gliwice

Data: 29.09.2009  (wtorek)      Godz. 17:00         Miejsce: siedziba KW Gliwice

Dwójka przewodników naszego Koła

Agnieszka Matusiak „Cieszynka” oraz Ryszard Antonik „Nowy” zaprezentuje

wrażenia z kraju środkowej Azji – TADŻYKISTANU .

Zdjęcia z zeszłorocznej wyprawy jak dotychczas ujrzały światło dzienne jedynie podczas prezentacji w Warszawie, dlatego zapraszamy serdecznie na pokaz slajdów wszystkich chętnych do siedziby KW Gliwice przy ul. Zwycięstwa 1.

Start – godzina 17:00 – siedziba KW Gliwice.

mapka

Wisła i Trójwieś kursanckim okiem – czyli jak to było i dlaczego 18-19.04.2009

To była piękna sobota. Tylko zaczęła się zbyt wcześnie rano.

Spotkaliśmy się wszyscy w Wiśle na Placu B. Hoffa pod budynkiem Muzeum Beskidzkiego, czyli dawną karczmą. Wtedy też musiało być tu fajnie, może mniej edukacyjnie, ale dałoby się spędzić tu kilka miłych chwil nad zimnym piwem w ciężkim glinianym kuflu i solidną porcją baraniej pieczeni. Rozmarzyłem się. Przepraszam. W Muzeum powitała nas Pani Małgorzata Kiereś, która przy kawie czy herbacie przedstawiła nam, jak wyglądało życie ludzi na terenach Beskidu Śląskiego w dawnych czasach, opowiadała o sałasznikach i innych ciekawostkach etnograficznych regionu. Tak spędziliśmy pierwsze godziny tego wyjazdu kursowego.

Kolejnym punktem obowiązkowym był Zameczek Prezydencki w Wiśle Czarne. Pani Przewodnik Zameczkowa przywitała nas w holu hotelu mieszczącego się w Dolnym Zameczku. Pierwszym co rzuciło się w oczy był cennik – niebagatelna cena za nocleg 200zł, ale podobno dają śniadanie gratis. Niektórzy spędzili chwile błogiego rozluźnienia w hotelowej toalecie (złote klamki, perłowa deska sedesowa i inne luksusowe elementy wyposażenia i wystroju).
[Tu w opowieści pojawia się Maestro z rodziną]

Następnie poszliśmy do Zameczku Właściwego, gdzie już nic fajnego nie było (chociaż niektórym się podobało i twierdzili że mogliby tam zamieszkać). Najciekawsza z tego wszystkiego była kaplica drewniana obok Zameczku.
[Tu z opowieści znika Maestro z rodziną]

Po obcowaniu z Majestatem Wyższym i architekturą dwudziestolecia międzywojennego przejechaliśmy na przełęcz Kubalonkę. Odwiedziliśmy bar w kształcie obudowanej chatką beczki, Wojewódzki Ośrodek Chorób Płuc Dzieci i Młodzieży oraz kościółek przeniesiony tu z Przyszowic koło Gliwic (niestety tylko z zewnątrz, gdyż jakaś szczęśliwa para uszczęśliwiała się tam jeszcze bardziej biorąc ślub). I dalej w drogę…

…która doprowadziła nasze Mechaniczne Rosynanty pod kościół pw. Dobrego Pasterza w centrum Istebnej. To był już wieczór. Kolacja, snucie planów (jakże ambitnych – ponad 20 kilometrów pieszo) na dzień następny i słodki sen w apartamentach PTSMu „Zaolzianka” o apartamentach hotelu „Zameczek”.

Niedziela. Niedziela zaczęła się jeszcze wcześniej niż sobota. Kurs cierpiał na bezsenność religijną i poszedł na 7:30 do kościoła na Mlaskawkę, mnie, skromnego kronikarza, autora tej relacji, zostawiając ze składnikami śniadaniowymi i zleceniem zrobienia najważniejszego posiłku dnia. Wrócili. Śniadania nie było. Już nie było. Ich strata. No dobra… trochę im zostawiłem, świnią nie będąc.

Po śniadaniu nastąpiły niesamowite roszady samochodowe (dwa auta pojadą tam, kolejne dwa tu, jeden wróci, ten zabierze tych stąd, a wy idźcie pieszo!). Sposobami znanymi tylko kursantom spotkaliśmy się bez strat własnych w Chacie Kawuloka na kolejnej porcji etnografii, okraszonej muzyką sałaszniczą (solówka Krzysia Roczniaka na trombicie – bezcenne). Magiczną mocą znaleźliśmy się pod Ochodzitą, a mocą własnych nóg nawet na jej szczycie (magiczna moc tam już nie dociera).

P   A   N   O   R   A   M   K   A.   D   Ł   U   G   A        P   A    N   O   R   A   M   K   A.
O   D          P   I   L   S   K   A        D   O          P   I   L   S   K   A.

Przejście przez przełęcz Rupienkę i przysiółki Wierch Czadeczka i Zapasieki, doliną Czadeczki i bezdrożami Słowacji do Trójstyku i Jaworzynki Trzycatka (jak widać ambitne plany się skróciły) gdzie skończyła się nasza autokarówka samochodowa i podziękowawszy Juzi za nadzór inwestorski nad grupą rozjechaliśmy się każdy w swoją stronę.

Rumcajs

Baaaaaaaaaardzo długa panoramka z Ochodzitej

01.02.09, niedziela – dzień pierwszy.

Wszystko zaczęło się w Krakowie – w autobusie PKS relacji Gliwice – Zakopane, kiedy to całość ekipy spotyka się z naszym przewodnikiem Pawłem i rusza zakopiańską drogą do Nowego Targu. Krótkie przywitanie, wymiana uścisków między tymi bardziej lub mniej znajomymi kursantami
i ruszamy.

Przystanek Nowy Targ. Tu oglądamy ciekawy układ rynku, słuchamy Krzyśka R., opowiadającego o zapomnianych piwnicach tuż pod jego uliczkami i z zaciekawieniem słuchamy opowieści o Orkanie, przed którego pomnikiem przyszło nam stanąć. Po chwili ruszamy dalej. Zwiedzamy dwa kościółki – najstarszy według faktów p.w. św. Katarzyny i najstarszy według legendy p.w. św. Anny, o których opowiada nam Agnieszka.

Tu łapie nas zachód słońca. Jest już dosyć późno, a my jeszcze dzisiaj mamy dostać się na Turbacz, gdzie zaplanowano nasz pierwszy nocleg.

Podjeżdżamy busem do Kowańca i zielonym szlakiem ruszamy w górę. Po drodze mijamy kilka kapliczek, ciekawy pomnik M. Kolbego na polanie Brożek, wchodzimy na Bukowinę Waksmundzką (1105 m npm) i w końcu docieramy pod Kaplicę Papieską, gdzie Grażyna opowiada nam jej historię.

Do schroniska na Turbaczu docieramy w świetle czołówek. Jemy kolację i z kubkiem gorącej herbaty w ręku powtarzamy nad mapami przebytą trasę. O schronisku opowiada nam Natalia.

02.02.09 poniedziałek – dzień drugi.

W nocy dołączył do nas Krzysiek. Śniadanie jemy w promieniach porannego słońca wbijającego się przez okna do schroniskowej jadalni. Po śniadaniu szybkie pakowanie i podzieleni na grupy idziemy przed schronisko. Tu się rozłączamy – jedni idą „popanoramkować”, drudzy zwiedzić Muzeum Turystyki Górskiej znajdujące się tuż obok. Po kilku chwilach wracamy po plecaki
i idziemy dalej.

Ruszamy żółtym szlakiem pod Szałasowy Ołtarz i przez Czoło Turbacza (1259 m npm), po kilku panoramkowych postojach, docieramy na Przełęcz Borek, gdzie Jasiek przedstawia nam uroki przyrody Gorców i opowiada nam o GPN. Tu ponownie się dzielimy, tym razem jednak z innego powodu. Ekipa „starszych” (Grzesiek, Ania i Krzysiek H.), zmagających się z niedoleczoną grypą, wędruje łagodnym niebieskim szlakiem wzdłuż malowniczego zimą Kamienickiego Potoku, a reszta kontynuuje wędrówkę żółtą ścieżką przez Kudłoń (1276 m npm) i Gorc Troszacki (1235 m npm). Spotykamy się w Rzekach, gdzie nocujemy w leśniczówce (dawnym budynku dyrekcji Gorczańskiego Parku Narodowego). Tu odwiedza nas Agnieszka Ł., radość Pawła nie zna granic…

03.02.09 wtorek – dzień trzeci.

Wstajemy wcześnie rano, by zdążyć na autobus do Szczawy, gdzie znajduje się Muzeum I Pułku Strzelców Podhalańskich AK. W leśniczówce zostaje ekipa „starszych” i Radek z Magdą, planujący zakupić zapasy jedzenia na kolejne dwa dni.

Sprzątamy chatę i ruszamy w godzinę po wyjściu reszty na autobus. Idziemy spokojnym tempem i ku naszemu zdziwieniu na Nowej Polanie spotykamy cały obóz – autobus nie przyjechał, zmuszając grupę do powrotu na szlak. Ruszamy na Gorc (1228 m npm). Idąc przez Łysiny (1081 m npm) wkraczamy w bajkowy świat przysypanego śniegiem lasu. Aparaty w ruch – nie da się ominąć tego miejsca obojętnie. Polany Świnkówka i Gorc Kamienicki dostarczają nam kolejnych widokowych wrażeń – rozległe polany z urokliwymi bacówkami wyglądają niesamowicie.

Do Hawiarskiej Koliby wchodzimy późnym wieczorem. Spędzimy tu trzy noce. Jest zimno, trzeba narąbać drewna, rozpalić w piecu… i po chwili mamy pierwszego rannego – Rafał dostał kawałkiem drewna prosto w oko. Dobrze, że mamy dwóch lekarzy i ratownika medycznego – natychmiast udzielają rannemu pomocy. Kontuzja jednak nie przeszkadza Rafałowi w opowiedzeniu nam o
chatce i zaśpiewaniu chatkowej piosenki…

Resztę wieczoru spędzamy pod hasłem „II wojna światowa w Gorcach”. Wysłuchujemy pasjonującego elaboratu Konrada, opowieści Marcina o I Pułku Strzelców Podhalańskich AK, a o partyzantce
i „Ogniu” dopowiada nam Paweł. To był długi wieczór…

04.02.09 środa – dzień czwarty.

Środa dniem odpoczynku od Gorców. Na lekko schodzimy do Ochotnicy Górnej na autobus,
a nim do Krościenka. Nie wszyscy jednak zostają. Część ekipy już dzisiaj opuszcza obóz i wraca do domu.

Małe zakupy, kilka słów o miasteczku i ruszamy na Trzy Korony (982 m npm). Na szczycie naszym oczom ukazuje się przepiękny widok na dolinę Dunajca. Gdzieś na horyzoncie majaczą zachmurzone Tatry. Świętujemy wejście kawałkiem czekolady, łykiem rozgrzewającego napoju
i schodzimy na dół. Tym razem idziemy przez Zamkową Górę (799 m npm). Oglądamy ruiny Zamku Pienińskiego, gdzie Grzesiek opowiada nam o św. Kindze, której figura stoi nieopodal. Słuchamy także opowieści o zamku i po małej bitwie na śnieżki wracamy do Krościenka.

Mamy sporo czasu zanim przyjedzie autobus powrotny do Ochotnicy, spędzamy go więc w miłej atmosferze w pobliskim barze. Do Hawiarskiej Koliby podchodzimy w zupełnym zmroku, ale co to dla nas, przyszłych przewodników…

05.02.09 czwartek – dzień piąty.

Dzisiaj kolejna wycieczka. Wynajętym busem ruszamy w „Tour de Gorce”. Zaczynamy od Dębna, gdzie oglądamy piętnastowieczny drewniany kościółek p.w. św. Michała Archanioła, wpisany na listę UNESCO. Następnym przystankiem jest Frydman i jego dwa interesujące zabytki – kościół
z XIII/XIV w. p.w. św. Stanisława Biskupa oraz kasztel Horvathów Paloscayów z XVI w.

Na trasie mamy wiele atrakcji i wiele możliwości by poćwiczyć opisywanie zabytków architektury. Zwiedzamy kościółek w Harklowej i jedziemy dalej do Łopusznej, gdzie zatrzymujemy się nieco dłużej. Zwiedzamy dwór Tetmajerów, Muzeum Kultury Szlacheckiej, po kolei oglądając z zaciekawieniem wnętrza wszystkich zabudowań i słuchając opowieści z dawnych czasów pani przewodnik z Muzeum. Na koniec zwiedzamy kościółek Świętej Trójcy z drugiej połowy XV w. i podchodzimy do grobu ks. prof. J. Tishnera, gdzie chwilą ciszy i modlitwy czcimy jego pamięć.

Kolejnym przystankiem jest Nowy Targ, gdzie opuszcza nas znaczna większość grupy. Już tylko
w szóstkę idziemy na obiad i z pełnymi brzuchami ruszamy dalej. Przed nami kościół św. Elżbiety Węgierskiej w Trybszu, spiskie kościoły w Łapszach Wyżnych, Łapszach Niżnych i Niedzica. Tu zwiedzamy czternastowieczny kościół p.w. św. Bartłomieja i Zamek Dunajec nad Jeziorem Czorsztyńskim, gdzie na dziedzińcu z zaciekawieniem słuchamy Pawła, opowiadającego
o Inkaskich historiach zamku.

Kiedy podjeżdżamy pod zamek w Czorsztynie jest już ciemno. Nie udaje nam się wejść do środka, więc wracamy do busa, w którym Natalia opowiada o zaporze i zalanych wodami Dunajca Maniowach.

Wieczorem rozmawiamy o pasterstwie. Agata przedstawia nam jego historię dawniej i dziś, a my śledzimy na mapach nazwy polan, szałasy i bacówki.

06.02.09 piątek – dzień szósty.

Opuszczamy Hawiarską Kolibę. Wczesnym rankiem odłącza się od nas Agata i tak oto zostajemy bez służby medycznej na pokładzie.

Jest przepiękna pogoda i wkrótce naszym oczom ukazuje się przepiękny widok na Tatry, który później towarzyszy nam już przez cały dzień. Wspaniała nagroda dla wytrwałych. Ruszamy w drogę żółtym szlakiem, by na przełęczy Przysłop wejść na zielony, prowadzący na Jaworzynę Kamienicką (1288 m npm), tuż pod kapliczkę Bulanda. Nie spieszymy się, rozkładamy się na polanie, słuchamy opowieści o Bulandzie i rozkoszujemy się wspaniałymi, zimowymi widokami. Po dłuższej chwili ruszamy dalej i dobijamy do czerwonego, Głównego Szlaku Beskidzkiego wiodącego na Turbacz. Zatrzymujemy się po drodze na Przełęczy Długiej, oglądamy z daleka Metysówkę i o zachodzie słońca wchodzimy ponownie do schroniska na Turbaczu.

Do późnego wieczora podziwiamy przez okna sali kominkowej widoki na Tatry i rozświetlone poniżej stoki. Dosyć wcześnie kładziemy się spać. Jutro przed nami chyba najdłuższy odcinek obozowej trasy…

07.02.09 sobota – dzień siódmy.

Nasz cel: Luboń Wielki (1022 m npm).

Startujemy tuż po 9.00 i po niedługim czasie wchodzimy na szczyt Turbacza (1310 m npm). Najwytrwalsi, tj. Ania, Grzesiek, Natalia, Jasiek i Paweł, stają na najwyższym punkcie obozowego programu. Po krótkiej sesji zdjęciowej ruszamy dalej. Wędrujemy Głównym Szlakiem Beskidzkim przez Rozdziele (1196 m npm), mijamy miejsce katastrofy samolotu sanitarnego z 1973 roku, wchodzimy na Obidowiec (1106 m npm) i w końcu docieramy do schroniska „Stare Wierchy”, gdzie mieliśmy nocować według pierwotnego planu. Chwila na dłuższy postój.

Przez Jaworzynę Ponicką (995 m npm) i Bardo (948 m npm) idziemy na Maciejową (815 m npm). Przy bacówce „Na Maciejowej” Ania opowiada o Moskałówkach, wspólnie robimy panoramkę
i karmimy oczy wspaniałym widokiem Babiej Góry (1725 m npm). Przed nami jeszcze kawał drogi, więc po niedługim czasie idziemy dalej – schodzimy do Rabki.

Zatrzymujemy się by zrobić ostatnie zakupy i z zapakowanymi plecakami idziemy do Muzeum Regionalnego im. Władysława Orkana. Udaje nam się wejść do środka dosłownie w ostatniej chwili. Dzięki uprzejmości opiekunek muzeum, mogliśmy na żywo zobaczyć bogatą ekspozycję etnograficzną we wnętrzu starego drewnianego kościółka p.w. św. Marii Magdaleny.

W trakcie czekania na busa Jasiek opowiada nam o Orkanie. Jedziemy tylko chwilę oszczędzając buty przed „asfaltowaniem” i zielonym szlakiem z osiedla Śmietanowa ruszamy w górę. Idziemy w świetle czołówek i droga wydaje nam się wyjątkowo długa. Dodatkowo strome, oblodzone podejście daje się we znaki.

W końcu docieramy do celu. W schronisku na Luboniu jesteśmy jedynymi gośćmi. Fundujemy sobie niebagatelną kolację i przy dźwiękach gitary świętujemy śpiewając do późnej nocy. Wspaniałe miejsce na ukoronowanie ośmiodniowej, obozowej włóczęgi.

08.02.09 niedziela – dzień ósmy.

Gdy wstajemy leje rzęsisty deszcz, jednak tuż po chwili zza chmur wychodzi słońce zachęcając do wyjścia przed schronisko. Dopiero teraz możemy w pełni podziwiać jego oryginalną budowę oraz otaczające widoki. I tu nie obywa się bez porządnej panoramki.

To już ostatni dzień obozu. Żegnając się ze schroniskiem na Luboniu, ale i w myślach z całymi Gorcami, idziemy niebieskim szlakiem przez Surówki (898 m npm) na Luboń Mały (869 m npm).
Idąc dalej schodzimy do Naprawy i dobijając do Zakopianki wracamy do szarej rzeczywistości.
W Skomielnej Białej łapiemy PKS i w Krakowie żegnamy się z Pawłem dziękując za wspaniały, świetnie prowadzony obóz. Wracamy do domu…

Anna Wereszczyńska
Grzegorz Góralik

Gdzieś na gorczańskim szlaku